Hoop?

Een wijs man zei onlangs tegen mij: 'ziekte kiest haar eigen tempo'.

Vandaag moest ik daar aandenken, want hoe waar is dat!

Vanmorgen kwam de arts bij me langs (iedere dag komt er eentje) en hebben we de bloedwaarden doorgenomen én de uitslagen van het verdere onderzoek naar de blasten. De blasten zijn fantastisch goed! Zeer positief nieuws, geen kankertje te bekennen. Mijn bloedwaarden zijn eigenlijk ook nog redelijk goed. Niet alles is nog in de veilige zone maar vergeleken met de vorige chemo periode staat het als een huis. De arts verzekerde mij dat dit niet zo zou blijven... De Dip zou zeker komen: 'vaak keldert alles in een keer in naar beneden.' Positiviteit en realiteit gaan niet altijd hand in hand....

Dát bleek gelijk vanmiddag. Ik ben echt beroerd. Weer migraine, paracetamol door het infuus en helaas weer koude rillingen. Dat was de vorige keer een opmaat voor koorts, langdurige koorts. Echt wel een baalmiddag hoor. Er wordt nu overlegt met de hematoloog of ik toch weer antibiotica moet krijgen.

We naderen het einde van de chemo, morgenavond de laatste zak eraan en nu dit weer! Gatver de gatver de gatver...Ik roep wel dat we niet vooruit kijken maar stiekem hadden we goede hoop gekregen dat deze chemo goed zou verlopen zonder al te veel nare dingen. Misschien valt het mee maar die hoop is wel een beetje getemperd. Het is dus waar, de ziekte kiest haar eigen tempo...ik dacht alweer vooruit en dat was te snel.

Vorige week was er een programma op de radio waar men het over 'hoop' had. Wat is hoop? Een van de sprekers haalde een quote aan van filosoof Friedrich Nietzsche: 'hoop is uitgestelde teleurstelling.'

Nu ik deze dagen zo vaak 'hoop' heb moet ik daar soms aan denken; zo'n negatieve stelling...maar het kan ook zo waar zijn! Gelukkig kennen we ook de tegenhanger: 'hoop doet leven!'

Morgen beginnen we dus maar weer aan een nieuwe hoopvolle dag!