Schiet niet op! Grumpy!

Vandaag zijn we 2,5 week onderweg ná de chemo en ik zit nog steeds in de dip. Laatste dagen weer bloedneuzen, regelmatig zakje bloedplaatjes erin. Bah, ben er wel klaar mee.

Van de week was ik een dag ronduit chagrijning. En een dag later was de beurt aan Joke.

Natuurlijk weet je van tevoren dat het zeker een half jaar of zo gaat duren, helemaal prima...als ik maar beter wordt. Alleen omdat ik zo langzaam uit de dip herstel, schuift alles verder naar achter. Snelheid kan je niet afdwingen, het gaat zoals het gaat...maar..

Het is zo'n tegenstrijdig gevoel. Natuurlijk moet dit gebeuren, natuurlijk moet je geduld hebben, natuurlijk is het in het grote geheel maar een paar maanden, natuurlijk zijn de vooruitzichten goed...en toch..

Rationeel denken is anders dan de emoties die er bij komen kijken.

Eigenlijk wil ik, willen wij - Joke voelt het ook- weer deelnemen aan het leven zonder allerlei beperkingen. Niets geks, niets bijzonders..gewoon weer gaan en staan waar je wilt. Alles staat een beetje stil in dit 'leukemie' huishouden.

Nou goed, het echtpaar Kokelenberg was deze week dus een beetje grumpy! Ook dat hoort erbij en gaat voorbij, gelukkig. Het gezegde "de laatste loodjes wegen het zwaarst' bestaan niet voor niets!

Toch maar weer proberen om dag voor dag te bekijken en onze verwachting te temperen.

Niet denken 'ik zal dan en dan wel uit de dip zijn'...kan zomaar een teleurstelling opleveren. Hebben we het daar in een eerdere blog niet over gehad?

Vrijdag weer de volgende check van de bloedwaarden. Dan uit uit de dip? Hoop doet leven!

Nou goed! Dat was het weer vandaag. Ik ga een biertje drinken. Voor de volgende post zal ik mijn optimistische zonnige aard weer oppoetsen.

Grumpy!